Текст песни Аверсэв - Рыкi-Цiкi-Тавi
Просмотров: 1
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
На этой странице находится текст песни Аверсэв - Рыкi-Цiкi-Тавi, а также перевод песни и видео или клип.
|
Гэта гісторыя пра вялікую вайну, якую вёў Рыкі-Цікі-Таві ў вялікім доме ў вёсцы Сігаўлі. Дарзі з жонкай, птушкі-краўцы, дапамагалі яму, і Чучундра, мускусная пацучыха, давала яму парады. Але па-сапраўднаму ваяваў ён адзін. Рыкі-Цікі-Таві быў мангустам. Хвост і футра былі ў яго як у маленькай коткі, а галава і ўсе звычкі – як у ласкі. Вочы і кончык носа ў яго былі ружовыя. Рыкі ўмеў так распушыць хвост, што той рабіўся падобным да круглай доўгай шчоткі. І яго баявы кліч, калі ён імчаў праз высокую траву, гучаў «рыкі-цікі-цікі-цікі-чк!». Аднойчы летам паводка вымыла яго з норкі і панесла невядома куды. Апрытомнеў ён у садзе, на сцяжынцы, змучаны і брудны, і нейкі хлопчык у гэты момант сказаў: – Мёртвы мангуст! Давай яго пахаваем! – Не, – сказала хлопчыку маці, – можа, ён яшчэ жывы. Яны занеслі яго ў дом, загарнулі ў вату і сагрэлі ля агню. Мангуст расплюшчыў вочы і чхнуў. – А цяпер, – сказаў бацька, – паглядзім, што ён будзе рабіць. Няма нічога больш складанага, чым напужаць мангуста, бо ён ад носа і да хваста гарыць цікаўнасцю. Рыкі-Цікі панюхаў вату, зразумеў, што есці яе нельга, аббег вакол стала і ўскочыў хлопчыку на плячо. – Не бойся, Тэдзі, – сказаў бацька. – Ён хоча з табой пасябраваць. Мангусту далі кавалачак сырога мяса. Наступным ранкам Рыкі прыехаў на веранду на плячы Тэдзі. Звярку далі банан і кавалак яйка. Ён паеў і пабег у сад. – Выдатнае месца для палявання! – сказаў ён і аббег усе ваколіцы. Нечакана ён пачуў з хмызняку сумныя галасы. Там жылі Дарзі, птушка-кравец, і яго жонка. Цяпер яны сядзелі і плакалі. – Што здарылася? – спытаў Рыкі-Цікі. – Бяда! – адказаў Дарзі. – Адно з птушанят выпала з гнязда, і Наг праглынуў яго. – Сумна... – сказаў Рыкі-Цікі. – А хто такі Наг? Дарзі і яго жонка шмыгнулі ў гняздо і нічога не адказалі, бо з густой травы пачулася шыпенне – страшны гук, які прымусіў Рыкі-Цікі адскочыць назад. З травы пачала падымацца галава Нага – чорнай кобры. – Глядзі на мяне і дрыжы! Бо Наг – гэта я. І ён раздзьмуў свой капюшон. – Ну і што? – сказаў Рыкі-Цікі. – Ты думаеш, што маеш права глытаць птушанят? Наг пільна ўглядаўся, ці не варухнецца за спінай у Рыкі трава. Ён ведаў, што калі ў садзе з’явіліся мангусты, усяму змяінаму роду канец. Але цяпер яму трэба было адцягнуць увагу ворага. – Але ты ж ясі птушыныя яйкі? Чаму б мне тады не ласавацца птушанятамі? – Ззаду! Азірніся! – праспяваў у гэты момант Дарзі. Але Рыкі-Цікі добра разумеў, што азірацца ўжо няма калі. Ён падскочыў і ўнізе пад сабой убачыў галаву Нагайны, жонкі Нага. Яна падабралася ззаду і хацела забіць мангуста. Рыкі бухнуўся ёй на спіну. – Дрэнны, дрэнны Дарзі! – сказаў Наг і паспрабаваў дабрацца да гнязда. Але Дарзі пабудаваў гняздо так высока, каб змеі яго не дасталі. Наг і Нагайна шмыгнулі ў траву і зніклі. Рыкі-Цікі не даганяў іх, бо не быў упэўнены, што справіцца з імі абаімі адразу. Ён пабег трушком да дома, сеў на пясчанай сцяжынцы і задумаўся. Ды і было пра што. Рыкі-Цікі добра разумеў, што ў яго яшчэ няма вопыту. Таму было так радасна думаць, што ён здолеў пазбегнуць нападзення ззаду. Ён адчуў да сябе вялікую павагу, і калі да яго падбег Тэдзі, мангуст быў не супраць, каб яго пагладзілі. Але ў тое самае імгненне, калі Тэдзі над ім нахіліўся, нешта мільганула, выгінаючыся, у пыле, і тоненькі галасок вымавіў: «Сцеражыся! Я – смерць!» Гэта была Карайт, шэрая змейка, якая любіла ляжаць на пяску. Джала ў яе такое ж атрутнае, як у кобры, але яна зусім маленькая, ніхто яе не заўважае, і таму яна яшчэ небяспечнейшая. Вочы ў Рыкі-Цікі пачырванелі, і ён падбег да Карайт, такой спрытнай змейкі, што, калі мангуст не ўкусіць яе ззаду зубамі трошкі ніжэй за галаву, яна абавязкова ўджаліць яго альбо ў вока, альбо ў губу. Карайт наляцела на яго. Рыкі адскочыў і хацеў ужо яе ўкусіць, але клятая шэрая галоўка аказалася ля самай яго патыліцы. Рыкі давялося кульнуцца ў паветры. Змейка не адставала і паімчалася за ім. Бацька выбег з палкай, але акурат у гэты момант Карайт зрабіла няўдалы рух, і Рыкі-Цікі ўскочыў на яе і ўчапіўся зубамі трошкі ніжэй за галаву, а пасля адкаціўся прэч. Тут да Рыкі-Цікі падбегла Тэдзева маці, падняла яго і моцна прыціснула да сябе, усклікнуўшы, што ён уратаваў яе сына ад смерці. Як толькі Тэдзі лёг спаць, мангуст пайшоў вандраваць па доме. У цемры ён сутыкнуўся з мускуснай пацучыхай Чучундрай. Яна ные ўсю ноч, бо хоча асмялець і выбегчы на сярэдзіну пакоя. Але асмялець не атрымліваецца. – Мая стрыечная сястра, пацучыха Чуа, казала мне... – пачала Чучундра і змоўкла. – Што ж яна казала? – спытаў Рыкі. – Ціха... Хіба ты не чуеш? Рыкі-Цікі прыслухаўся. У доме панавала цішыня, але яму падалося, што ён чуе ціхенькае «ш-ш-ш». Гэта шамацела змяіная луска па цаглянай падлозе. «Альбо Наг, альбо Нагайна! – падумаў Рыкі. – Нехта з іх паўзе па вадасцёку ў ванны пакой...» Ён пракраўся ў ванны пакой. Там ён пачуў, як у месячным святле шэпчуцца Наг і Нагайна. – Калі людзі знікнуць, – казала Нагайна мужу, – ён таксама пойдзе адсюль, і сад зноў будзе наш. Не забудзь: калі на градцы з дынямі вылупяцца з яек нашы дзеці, ім будзе патрэбны спакой. Рыкі-Цікі затросся ад злосці. – У таго чалавека была палка, калі ён выбег, каб забіць Карайт, – сказаў Наг. – Але калі сёння ранкам ён прыйдзе сюды ўмывацца, ён будзе без палкі... Я пачакаю яго тут. Рыкі-Цікі зразумеў, што Нагайна сышла. Наг абкруціўся вакол вялікага збана і заснуў. Рыкі ўглядаўся ў вялікую спіну Нага і думаў, куды б укусіць. «Калі я ў першае ж імгненне не перакушу яму шыю, у яго яшчэ хопіць сілы змагацца са мной!» Ён паглядзеў, якая тоўстая ў Нага шыя – не, яму не справіцца. А ўкусіць яго бліжэй да хваста – толькі раздражніць. «Застаецца галава! – вырашыў мангуст. – Галава над самым капюшонам. І калі ўжо ўчапіцца ў яе, то нізашто не выпускаць». Ён скокнуў. Пракусіўшы галаву Нага зубамі, Рыкі-Цікі абапёрся спінай аб гліняны збан, каб не даць галаве падняцца з зямлі. Так ён выйграў усяго секунду, але цудоўна гэтай секундай скарыстаўся. А пасля яго падхапіла, ударыла аб зямлю і пачало кідаць у розныя бакі. Але ён усё мацней трымаўся зубамі за галаву змяі, бо хоць і думаў, што прыйшла яго смерць, вырашыў сустрэць яе, не расціскаючы сківіц. Рыкі зрабілася зусім моташна. Раптам у яго за спінай пачуўся стрэл. Гэта бацька, абуджаны шумам, прыбег з ружжом, стрэліў і трапіў Нагу ў тое месца, дзе заканчваецца капюшон. РыкіЦікі ляжаў, не расціскаючы зубоў і заплюшчыўшы вочы, бо лічыў сябе мёртвым. Але змяіная галава больш не рухалася. Бацька падняў Рыкі і сказаў жонцы: – Глядзі, зноў наш мангуст уратаваў нас. Рыкі быў задаволены сваімі подзвігамі. «Цяпер я мушу прыкончыць Нагайну, а гэта цяжэй, чым справіцца з тузінам Нагаў... А яшчэ гэтыя яйкі, пра якія яна казала. І я нават не ведаю, калі з іх вылупяцца змеяняты. Пайду і пагавару з Дарзі». Зранку, не чакаючы сняданку, Рыкі-Цікі пабег да хмызняку. Дарзі сядзеў у гняздзе і ва ўсё горла спяваў вясёлую песеньку. Увесь сад ужо ведаў пра смерць Нага, бо гаспадары дома выкінулі яго цела на сметнік. – Ах ты, дурны пучок пер’я! – узлаваўся Рыкі-Цікі. – Хіба цяпер час для песень? Дзе Нагайна? – На сметніку, плача над Нагам... – А дзе яна схавала свае яйкі? – На градцы з дынямі, пад плотам. – Дарзі, зараз жа ляці на сметнік і рабі выгляд, што ў цябе перабітае крыло, хай Нагайна гоніцца за табой. Мне трэба дабрацца да градкі, і калі я пайду туды зараз, яна мяне заўважыць. Розум у Дарзі быў птушыны, і паколькі ён ведаў, што дзеці Нагайны вылупліваюцца, як і яго птушаняты, з яек, ён лічыў, што знішчаць іх не зусім высакародна. Але яго жонка была разумнейшая. Яна ведала, што кожнае яйка кобры – гэта тая ж кобра, і таму яна адразу паляцела з гнязда. Прыляцеўшы да сметніка, яна пачала круціцца за два крокі ад Нагайны і гучна крычаць: – Ой, у мяне перабітае крыло! Хлопчык з дома кінуў у мяне камень! Нагайна слізганула да птушкі-краўца. – Можа, цябе суцешыць тое, што, калі ты памрэш, я разбяруся з тым хлопчыкам... Птушка кінулася прэч, жаласліва папіскваючы і бездапаможна лопаючы крыламі. Рыкі-Цікі пачуў, што яны ўжо на садовай сцяжынцы, і кінуўся да градкі з дынямі. Там ён адшукаў у зямлі дваццаць пяць змяіных яек. – Яшчэ дзень, і было б позна! – сказаў Рыкі-Цікі, убачыўшы, што пад шкарлупінай ляжаць, скруціўшыся, маленькія змейкі. Ён ведаў, што, толькі вылупіўшыся, яны ўжо могуць забіць чалавека і мангуста. Ён пачаў хутка надкусваць яйкі так, каб пашкодзіць пры гэтым галоўкі змеянят. Засталося ўсяго тры яйкі, як жонка Дарзі закрычала яму: – Рыкі, Нагайна папаўзла на веранду! Хутчэй! Яна рыхтуецца да забойства! Рыкі-Цікі надкусіў яшчэ два яйкі, а трэцяе ўзяў у зубы і паімчаўся да веранды. Там нерухома сядзелі Тэдзі, яго маці і бацька. А на цыноўцы ля самага Тэдзі звівалася Нагайна. Яна падпаўзла так блізка, што ў любы момант магла ўджаліць голую нагу хлопчыка. – Павярніся да мяне, Нагайна, і давай біцца! – крыкнуў, падбегшы, Рыкі-Цікі. – Усяму свой час! – адказала яна, не гледзячы на мангуста. – Паглядзі на сваіх змеянят! – сказаў Рыкі. – Ідзі і паглядзі, што з імі сталася. Змяя зірнула ўбок і ўбачыла на верандзе яйка. – О, аддай яго мне! – закрычала яна. – А які выкуп за змяінае яйка? Яйка прымусіла Нагайну пра ўсё забыць, і Рыкі-Цікі бачыў, як бацька схапіў Тэдзі за плячо і працягнуў праз стол у месца, дзе змяя да яго не дабярэцца. Нагайна зразумела, што Тэдзі ёй ужо не забіць. Тады яна наляцела на Рыкі. Той адскочыў уверх і назад. Зноў і зноў нападала яна на мангуста, і той скакаў па коле, каб абысці яе ззаду, але Нагайна кожны раз паварочвалася і сустракалася з ім твар да твару. Рыкі-Цікі ўжо забыў пра яйка. Яно яшчэ ляжала на верандзе, і Нагайна падкрадвалася да яго ўсё бліжэй. Урэшце, калі Рыкі спыніўся, каб перадыхнуць, яна схапіла яйка, саслізнула з веранд Смотрите также:
Все тексты Аверсэв >>> |
|
Птица улетела, жалобно скуля и беспомощно хлопая крыльями.
Рикки-Тикки услышал, что они уже на садовой дорожке, и бросился к грядке с дынями. Там он обнаружил в земле двадцать пять змеиных яиц.
«Ещё один день, и будет поздно!» — сказал Рикки-Тикки, увидев, что под скорлупой лежат свернувшиеся кольцами маленькие змейки.
Он знал, что, как только они вылупятся, они могут убить человека и мангуста. Он начал быстро кусать яйца, чтобы повредить головы змейкам. Осталось всего три яйца, когда жена Дарзи крикнула ему:
«Рикики, Нагайна заползла на веранду! Скорее! Она готовится убить!»
Рикки-Тикки откусил ещё два яйца, а третье взял в зубы и бросился на веранду. Тедди, его мама и папа сидели там неподвижно. А на коврике рядом с Тедди корчилась Нагайна. Она подкралась так близко, что в любой момент могла ужалить мальчика в босую ногу.
– Повернись ко мне, Нагайна, и давай сражаться! – крикнул Рикки-Тикки, подбегая.
– У каждого своё время! – ответила она, не глядя на мангуста.
– Посмотри на своих змей! – сказал Рикки. – Иди и посмотри, что с ними стало.
Змея посмотрела в сторону и увидела на веранде яйцо.
– О, отдай его мне! – воскликнула она.
– А какой выкуп за змеиное яйцо?
Яйцо заставило Нагайну забыть обо всём, и Рикки-Тикки увидел, как отец схватил Тедди за плечо и потянул его через стол туда, где змея не могла его достать. Нагайна поняла, что больше не сможет убить Тедди. Тогда она бросилась на Рикки. Он вскочил и отступил назад. Она снова и снова нападала на мангуста, а он прыгал по кругу, чтобы обойти её сзади, но Нагайна каждый раз оборачивалась и встречалась с ним лицом к лицу. Рикки-Тикки уже забыл о яйце. Оно всё ещё лежало на веранде, и Нагайна подкрадывалась к нему всё ближе и ближе. Наконец, когда Рикки остановился, чтобы перевести дух, она схватила яйцо и сползла вниз по веранде.
