Текст песни Неизвестен - abu lala mahari
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
Աբու – Լալա Մահարին, Հռչակավոր բանաստեղծը Բաղդադի, Տասնյակ տարիներ ապրեց Խալիֆաների հոյակապ քաղաքում, Ապրեց փառքի և վայելքի մեջ, Հզորների և մեծատուների հետ սեղան նստեց, Գիտունների և իմաստունների հետ վեճի մտավ, Սիրեց և փորձեց ընկերներին, Եղավ ուրիշ – ուրիշ ազգերի հայրենիքներում, Տեսավ և դիտեց մարդկանց և օրենքները: Եվ նրա խորաթափանց ոգին ճանաչեց մարդուն, Ճանաչեց և խորագին ատեց մարդուն Եվ նրա օրենքները: Եվ որովհետև չուներ կին և երեխաներ, Բոլոր իր հարստությունը բաժանեց աղքատներին, Առավ իր ուղտերի փոքրիկ քարավանը` պաշարով ու պարենով, Եվ մի գիշեր, երբ Բաղդադը քուն էր մտել Տիգրիսի նոճիածածկ ափերի վրա, – Գաղտնի հեռացավ քաղաքից… Եվ քարավանը Աբու – Լալայի` աղբյուրի նման մեղմ կարկաչելով` Քայլում էր հանգիստ, նիրհած գիշերով, հնչուն զանգերի անուշ ղողանջով: Հավասար քայլով չափում էր ճամփան այն քարավանը ոլոր ու մոլոր, Եվ ղողանջները ծորում քաղցրալուր` ողողում էին դաշտերը անդորր: Մեղկ փափկության մեջ Բաղդադն էր նիրհում ջեննաթի շքեղ, վառ երազներով, Գյուլստաններում բլբուլն էր երգում գազելներն անուշ` սիրո արցունքով: Շատրվանները քրքջում էին պայծառ ծիծաղով ադամանդեղեն, Բույր ու համբույր էր խնկարկվում չորս կողմ խալիֆների քյոշքից լուսեղեն: Գոհար աստղերի քարավանները թափառում էին երկնի ճամփեքով, Եվ ղողանջում էր ողջ երկինքն անհուն` աստղերի շքեղ, անշեջ դաշնակով: Մեխակի բույրով հովն էր շշնջում հեքիաթներն հազար ու մի գիշերվա, Արմավն ու նոճին անուշ քնի մեջ օրորվում էին ճամփեքի վրա: Եվ քարավանը` օրոր ու շորոր, զնգում էր առաջ ու ետ չէր նայում. Անհայտ ուղին էր Աբու – Լալային բյուր հրապույրով կանչում, փայփայում: – Գնա, միշտ գնա, իմ քարավանս, և քայլիր մինչև օրերիս վերջը, – Այսպես էր խոսում իր սրտի խորքում Աբու Մահարին Մահարին, մեծ բանաստեղծը: Գնա մենավոր վայրերը թափուր, Смотрите также:
Все тексты Неизвестен >>> |
|
Абу - Лала Махари,
Знаменитый поэт Багдада,
Он жил десятилетиями
В великолепном городе халифов,
Он жил в славе և в удовольствиях,
Он сидел за столом с сильными, знатными,
Он поспорил с мудрецами,
Любил և проверял друзей,
Это случилось на родине разных народов,
Он видел людей, он видел законы.
И его проницательный дух узнал человека,
Он узнал и глубоко ненавидел этого человека
И его законы.
И поскольку у него не было жены и детей,
Он раздал все свое богатство бедным,
Он взял небольшой караван верблюдов с едой и припасами.
И однажды ночью, когда Багдад спал
На еловых берегах Тигра, -
Тайно покинул город…
И караван, Абу Лала, тихонько визжал, как родник
Он шел тихо, бездействуя по ночам, под сладкий звон колокольчиков.
Караван ровными шагами шел по дороге,
И колокола благоухали, спокойно заливая поля.
В мягкости греха Багдад спал прекрасными, яркими мечтами о рае,
В Гулистане соловей сладко запел газелей слезами любви.
Бриллианты фонтаны сияли яркой улыбкой,
Благоухание и благовония для поцелуев были зажжены из углов четырех халифов.
Караваны драгоценных звезд блуждали путями небесными,
И все небо звенело бездонным, с великолепным неугасимым роялем звезд.
Ветер с ароматом гвоздики нашептывал сказки тысячи и одной ночи,
В сладком сне на дороге качались пальмы и ели.
И караван днем и ночью бежал вперед и не оглядывался.
Неизвестным способом было позвонить Абу-Лалу и нежно лелеять ее.
«Иди, всегда уходи, мой караван, иди до конца моих дней»,
Это то, что сказал в своем сердце великий поэт Абу Махари Махари.
Отправляйся в безлюдные места,