Текст песни Нельга забыць - ХХ век...
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
|
Дваццаты век, цень верталёта Ляціць над гмахамі дамоў. На ярасна-высокай ноце Трапеча праца гарадоў. Бяжыць над залатым бетонам, Над эстакадамі ў сусвет, Над трызненнем людзей шалёным Трывожнае святло ракет. I горад ад неона сіні, Дзе век прыстанак свой знайшоў, Трымае ў вуліцах жанчыну З дзiцячай, спуджанай душой. Ў адвечнай празе чалавека Яе душа, яе рука Шукае месца ў гэтым веку I ўсё не можа адшукаць. То ў шыльдах Суцiна, то ў Хласка, То ў Бацiчэлi, то ў Манэ, Ў канкрэтнай музыцы, ў Пiкаса, Ў хлуснi, ў каханнi i ў вiне, Ў карэктным мужы i ў кватэры, Ў калекцыi старых карцiн, Ва ўсмешлiвых старых хiмерах... Цi новых? - Знае Бог адзiн. Мана - ад прагi ўстаткавання, Мана - ад снегу за акном. Няма святла, няма кахання. Халодны свет. Халодны дом. Не ведае, што век дваццаты Ў святле, што бачыць ясны зрок, У лiтасцi, ў ламаннi кратаў, Ў паўстаннi полымя на змрок. Мне скажуць: моцным без патрэбы Трымаць над прорваю такiх. А я ўяўляю зоры ў небе I вочы, што жывуць без iх. I нават больш яе кахаю. Няўтульная душой да дна, Зусiм малая, трапяткая, Яна адна ў мяне. Адна. Смотрите также:
Все тексты Нельга забыць >>> |
|
ХХ век, тень вертолета
Пролетая над небоскребами домов.
На неистово высокой ноте
Трапеция работы городов.
Бегает по золотому бетону,
По эстакадам во Вселенную,
По безумию людей с ума
Тревожные легкие ракеты.
И город неоново-синий,
Где век убежища нашел,
Держит женщину на улице
С детской испуганной душой.
В вечной прозе человека
Ее душа, ее рука
Ищу место в этом возрасте
Я не могу найти все.
Потом в приметах Сутина, потом в Гляске,
Потом у Боттичелли, потом у Моне,
В конкретной музыке, в Пикассо,
Во лжи, в любви и в вине,
В правильном муже и в квартире,
В коллекции старых картин,
В улыбающихся старых химерах ...
Или новый? - Бог знает.
Мана - от жажды снаряжения,
Мана - из снега за окном.
Ни света, ни любви.
Холодный мир. Холодный дом.
Не знает, что двадцатый век
В свете, который видит ясное видение,
В милосердии, сломав решетку,
В восстании пламени в сумерках.
Мне скажут: сильный без нужды
Держись за бездну такого.
И я представляю звезды в небе
И глаза, которые без них живут.
Я люблю ее еще больше.
Неудобная душа на дно,
Очень маленький, дрожащий,
Она единственная во мне. Один.
