Текст песни Ambavi - Qalaqshi
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
|
ქალაქში ქუჩები ჩამოვიარე წინ შემხვდი, წინ შემხვდი შენ სიტყვა გითხარ, სიტყვა გითხარი გეწყინა, გარბიხარ შენ ქალაქში ქუჩები ჩამოვიარე ქალაქში ქუჩები ჩამოვიარე წინ შემხვდი, წინ შემხვდი შენ სიტყვა გითხარ, სიტყვა გითხარი გეწყინა, გარბიხარ შენ ქალაქში ქუჩები ჩამოვიარე ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი მდუმარებით შემოსილი შეღამების ქნარი ქროლვით იწვევს ცისფერ ლანდებს და ხეებში აქსოვს ასე ჩუმი, ასე ნაზი ჯერ ცა მე არ მახსოვს მთვარე თითქოს ზამბახია შუქთა მკრთალი მძივით და მის შუქში გახვეული მსუბუქ სიზმარივით მოსჩანს მტკვარი და მეტეხი თეთრად მოელვარე ოჰ, არასდროს არ შობილა ასე ნაზი მთვარე აქ ჩემს ახლო აკაკის ლანდს სძინავს მეფურ ძილით აქ მწუხარე სასაფლაოს, ვარდით და გვირილით ეფინება ვარსკვლავების კრთომა მხიარული ბარათაშვილს აქ უყვარდა ობლად სიარული და მეც მოვკვდე სიმღერებში ტბის სევდიან გედად ოღონდ ვთქვა, თუ ღამემ სულში როგორ ჩაიხედა თუ სიზმარმა ვით შეისხა ციდან ცამდე ფრთები და გაშალა ოცნებათა ლურჯი იალქნები თუ სიკვდილის სიახლოვე როგორ ასხვაფერებს მომაკვდავი გედის ჰანგთა ვარდებს და ჩანჩქერებს თუ როგორ ვგრძნობ, რომ სულისთვის, ამ ზღვამ რომ აღზარდა სიკვდილის გზა არრა არის, ვარდისფერ გზის გარდა რომ ამ გზაზე ზღაპარია მგოსანთ სითამამე რომ არასდროს არ ყოფილა ასე ჩუმი ღამე რომ, აჩრდილნო, მე თქვენს ახლო სიკვდილს ვეგებები რომ მეფე ვარ და პოეტი და სიმღერით ვკვდები რომ წაჰყვება საუკუნეს თქვენთან ჩემი ქნარი ჯერ არასდროს არ შობილა მთვარე ასე წყნარი Смотрите также:Все тексты Ambavi >>> |
|
Я шла по улицам города
Я встретила тебя впереди, я встретила тебя впереди
Я говорила с тобой, я говорила с тобой
Мне было грустно, ты убегала
Я шла по улицам города
Я шла по улицам города
Я встретила тебя впереди, я встретила тебя впереди
Я говорила с тобой, я говорила с тобой
Мне было грустно, ты убегала
Я шла по улицам города
Никогда прежде луна не рождалась такой тихой
Мелодия вечера, окутанная тишиной
Она шепчет синим полям и эхом разносится в деревьях
Так тихо, так нежно, я не помню неба раньше
Луна похожа на ирис, бледную бусинку света
И окутана ее светом, как легкий сон
Горы Мтквари и Метехи, кажется, сияют белым
О, никогда прежде луна не рождалась такой нежной
Здесь, на моем близком поле Акаки, король спит сном
Здесь, на печальном кладбище, с розами и маргаритками
Веселый шепот Звезды разбросаны
Бараташвили любил гулять здесь, будучи сиротой
И я тоже умираю в песнях, как печальный лебедь на озере
Но я должен рассказать тебе, как ночь заглянула в мою душу
Если мечта, казалось, расправила крылья от неба до неба
И расправила синие паруса снов
Если близость смерти меняется
Розы и водопады мелодий умирающего лебедя
Если я чувствую, что для души, которую вознесло это море
Нет пути к смерти, кроме розового пути
Что на этом пути — сказка о храбрости поэтов
Что никогда не было такой тихой ночи
Что, моя тень, я отвечаю на твою неминуемую смерть
Что я король и поэт, и я умираю с песней
Что моя лира будет сопровождать тебя сквозь века
Никогда прежде луна не рождалась такой тихой
