Текст песни Foreign Feathers - Foggy Dew
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
|
It was down the glen one Easter morn to a city fair rode I. Their armoured lines of marching men in squadrons passed me by. No fife did hum nor battle drum did sound it's dread tattoo. But the Angelus bell o'er the Liffey swell rang out through the foggy dew. Right proudly high over Dublin Town they hung out the flag of war. 'Twas better to die 'neath an Irish sky than at Sulva or Sud El Bar. And from the plains of royal Meath strong men came hurrying through. While Britannia's Huns, with their long range guns sailed in by the foggy dew. 'Twas England bade our Wild Geese go that small nations might be free. But their lonely graves are by Silva's waves or the fringe of the Great North Sea. Oh, had they died by Pearse's side or fought with Cathal Brugh. Their names we will keep where the fenians sleep 'neath the shroud of the foggy dew. But the bravest fell, and the solemn bell rang mournfully and clear. For those who died that Eastertide in the springing of the year. And the world did gaze, in deep amaze, at those stout hearted men, but few. Who bore the fight that freedom's light might shine through the foggy dew. Back to the glen I rode again and my heart with grief was sore. For I parted with those valiant men whom I never would see no more. And to and fro in my dreams I will go And I'd kneel and I'd pray for you, For slavery fled, O glorious dead, When you fell in the foggy dew. Вялікодным днём ехаў я канём На кірмаш гарадзкі зраньня, Калі ўбачыў шыхт хлопцаў маладых – Ім ніхто ў сіле не раўня. Ім вайсковы рог не адмерваў крок, Бы куваньне зязюлі – лёс. Толькі звону бой плыў па-над ракой У смузе, поўнай росных сьлёз. Не айчынны сьцяг вышыню працяў, Узьляцеўшы над галавой. Ім ня біцца тут, за свой родны кут, А палегчы ў зямлі чужой. З родных ніў, лагчын прэч адвеў мужчын Незайдросны жаўнерскі лёс. Іх брытанскі леў паланіць здалеў У смузе, поўнай росных сьлёз. Хто прымусіў іх з хат сысьці сваіх, За імпэрскі змагацца лад? Там, дзе мора схіл, шэраг іх магіл Пакрывае ўвесь далягляд. От, няхай бы ў бой вёў іх непакой За гаротнай радзімы лёс! Праваджалі б мы іх з пашанамі У смузе, поўнай росных сьлёз. Пад жалобны бой у Вялікдзень той Мы хавалі сваіх сыноў, Што сваёй зямлі жыцці аддалі, За свабоду праліўшы кроў. І на зьдзіў усім пелі славу тым, Хто ў ахвяру сябе прынёс, Каб “За Волю!” крык не замоўк, ня зьнік У смузе, поўнай росных сьлёз. Смотрите также:
Все тексты Foreign Feathers >>> |
|
Это было вниз Глен одной Пасхи утро в городской ярмарке ехал I.
Их бронированные линии маршируют мужчины в эскадрилий мимо меня .
Нет дудка не сделал гул , ни битва барабан сделал звук это страх татуировку.
Но Ангелус колокол o'er зыби Лиффи
раздался через Foggy Dew .
Право гордо высоко над Дублин города они вывесили флаг войны.
Кошмарная лучше умереть " Нит ирландский небо , чем на Sulva или Sud El Bar .
И с равнин королевский Meath сильных мужчин прибежал через .
В то время как гунны отеля Britannia , с их длинные ружья дальности отплыл в с туманной росой.
Кошмарная Англия приказал наши Дикие Гуси идут
что малые народы могут быть свободны .
Но их одинокие могилы волнами Сильвы
или бахрома Великой Северном море .
О, если бы они умерли бок Пирс или боролись с Cathal Brugh .
Их имена мы будем держать где фении спать ' Нит саван туманной росой.
Но самые смелые упал, и торжественной колокол
позвонил печально и ясно.
Для тех, кто умер , что пасхальная в пружинения года . И мир Его взгляд , в глубоком поражаясь , на этих крепких сердцем мужчины, но мало .
Кто нес борьбу , что свет Свободы
может просвечивать туманной росой.
Вернуться к долине я ехал снова и мое сердце от горя болит .
Ибо я расстался с тех доблестных людей, которых я никогда не видел бы не больше.
И туда и сюда в моих мечтах я пойду
И я бы на колени , и я молюсь за вас ,
Для рабство бежал , о славной мертвых,
Когда вы упали в туманной росой.
Вялікодным днём ехаў я канём
На кірмаш гарадзкі зраньня ,
Калі ўбачыў шыхт хлопцаў маладых -
Ім ніхто ў сіле не раўня .
Ім вайсковы рог не адмерваў крок ,
Бы куваньне зязюлі - лёс .
Толькі звону бой плыў па - над ракой
У смузе , поўнай росных сьлёз .
Не айчынны сьцяг вышыню працяў ,
Узьляцеўшы над галавой .
Ім ня біцца тут , за свой родны кут ,
А палегчы ў зямлі чужой .
З родных ніў , лагчын прэч адвеў мужчын
Незайдросны жаўнерскі лёс .
Іх брытанскі леў паланіць здалеў
У смузе , поўнай росных сьлёз .
Хто прымусіў іх з хат сысьці сваіх ,
За імпэрскі змагацца лад ?
Там , дзе мора схіл , шэраг іх магіл
Пакрывае ўвесь далягляд .
От , няхай бы ў бой вёў іх непакой
За гаротнай радзімы лёс !
Праваджалі б мы іх з пашанамі
У смузе , поўнай росных сьлёз .
Пад жалобны бой у Вялікдзень той
Мы хавалі сваіх сыноў ,
Што сваёй зямлі жыцці аддалі ,
За свабоду праліўшы кроў .
І на зьдзіў усім пелі славу тым ,
Хто ў ахвяру сябе прынёс ,
Каб " За Волю ! " Крык не замоўк , ня зьнік
У смузе , поўнай росных сьлёз .
