Текст песни Печальные Вербы - Гимн польской Армии Крайовой
0 чел. считают текст песни верным
0 чел. считают текст песни неверным
|
1. Rozszumiały się wierzby płaczące, Rozpłakała się dziewczyna w głos. Od łez oczy podniosła błyszczące, Na żołnierski, na twardy życia los. Nie szumcie, wierzby, nam, Z żalu, co serce rwie. Nie płacz, dziewczyno ma, Bo w partyzantce nie jest źle. Do tańca grają nam Armaty, stenów szczęk. Śmierć kosi niby łan, Lecz my nie wiemy, co to lęk. 2. Czy to deszcz, czy słoneczna spiekota, Będzie słychać miarowy, równy krok. To na bój idzie leśna piechota, Na ustach śpiew, spokojna twarz, wesoły wzrok. Nie szumcie, wierzby.... 3. I choć droga się nasza nie kończy, choć nie wiemy, gdzie wędrówki kres, ale pewni jesteśmy zwycięstwa, bo przelano już tyle krwi i łez. Nie szumcie, wierzby... Rozszumiały się wierzby płaczące to pieśń partyzancka, śpiewana w czasie drugiej wojny światowej na terenie całej okupowanej Polski. Jej pierwowzorem była piosenka Rozszumiały się brzozy płaczące, której tekst napisał w 1937 roku Roman Śleżak (1909-1968), zapożyczając do niego melodię pierwszej części popularnego marsza Pożegnanie Słowianki, skomponowanego w 1912 roku przez Wasyla Agapkina. Roman Śleżak był nauczycielem muzyki w Szkole Podstawowej nr 3 w Nisku nad Sanem. W latach okupacji był członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej i prowadził zajęcia na tajnych kompletach. O twórcy melodii pieśni, Wasylu Agapkinie, wiadomo, że był wychowankiem 308 Astrachańskiego Pułku Piechoty, później zaś trębaczem i kapelmistrzem orkiestr wojskowych. Prawdziwa popularność tej pieśni rozpoczęła się dopiero w 1943 roku, kiedy nieznany autor uaktualnił tekst, pozostawiając melodię neizmienioną. |
|
1. плакучие ивы издавали шумы,
Девушка разрыдалась.
От слез ее глаза выглядели блестящими,
Для судьбы, для тяжелой жизни.
Не хны нас
С сожалением, что слезы мое сердце.
Не плачь девушка
Потому что это не плохо в партизане.
Они играют для нас, чтобы танцевать
Пушки, челюсти стенас.
Смерть косит как Ян,
Но мы не знаем, что такое страх.
2. Это дождь или солнечная жара,
Ровный, ровный шаг будет слышен.
Лесная пехота сражается,
Пение на губах, спокойное лицо, веселые глаза.
Не мразь, ива ....
3. И хотя наш путь на этом не заканчивается,
хотя мы не знаем, где заканчиваются странствия,
но мы уверены в победе
потому что столько крови и слез уже пролилось.
Не мразь, ива ...
Плачущие ивы были услышаны в партизанской песне, которую пели во время Второй мировой войны по всей оккупированной Польше. Его прототипом стала песня Розсилийской плачущей березы, слова которой были написаны в 1937 году Романом Жлежаком (1909–1968), позаимствовав для него мелодию первой части популярного марша «Спасение до свидания» славян, сочиненного в 1912 году Василием Агапкиным.
Роман Шлегак был учителем музыки в начальной школе № 3 города Ниско-над-Санем. В годы оккупации он был членом Организации тайных учителей и преподавал секретные наборы.
О создателе мелодии песни Василе Агапкине известно, что он был учеником 308-го пехотного полка Астрахани, а затем трубачом и дирижером военных оркестров.
Настоящая популярность этой песни началась только в 1943 году, когда неизвестный автор обновил текст, оставив мелодию без изменений.
